Η εξάρθρωση κυκλώματος που έκλεβε αντικαρκινικά φάρμακα και στη συνέχεια τα διοχέτευε στο εξωτερικό σε πολλαπλάσιες τιμές, επανέφερε στο επίκεντρο της επικαιρότητας, έστω και δια της τεθλασμένης, τον μεγάλο αγώνα των καρκινοπαθών.
Μέλη των οικογενειών μας, φίλοι και γνωστοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, παλεύουν με τον καρκίνο καθημερινά κάτω από αντίξοες συνθήκες και με άνισους όρους για μια αποτελεσματική θεραπεία, η οποία θα τους εξασφαλίσει τουλάχιστον μια ικανοποιητική ποιότητα ζωής.
Είναι ένας Γολγοθάς που ξεκινάει από τη διάγνωση της ασθένειας, το πρώτο σοκ για τον καρκινοπαθή, που καλείται να συμβιβαστεί με μια δυσμενή για τον ίδιο πραγματικότητα, η αντιμετώπιση της οποίας απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα.
Τη δυσάρεστη συνειδητοποίηση της προσβολής του από την «επάρατη νόσο» και το εύλογο παράπονο που διατυπώνεται από τον πάσχοντα με το ερώτημα «γιατί να συμβεί σε μένα αυτό», διαδέχεται η αποφασιστικότητα για μια σκληρή πάλη με τον καρκίνο ή η παράδοση σε μια (δικαιολογημένη) κατάθλιψη. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου.
Ομως, όλες και όλοι οι πάσχοντες, έχουν τον ίδιο μαραθώνιο να διανύσουν, με τον θάνατο να παραμονεύει και να είναι η επικρατέστερη κατάληξη. Χειρουργικές επεμβάσεις, ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες είναι στο πρόγραμμα, με βαρύτατες παρενέργειες. Η απώλεια μαλλιών είναι ίσως η πιο ανώδυνη.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στα δημόσια νοσοκομεία έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλες αναμονές, είτε για ένα χειρουργείο είτε για μια εξέταση είτε και για την εξασφάλιση του πολυπόθητου φάρμακου.
Όσες και όσοι έχουν βέβαια την οικονομική δυνατότητα (για να αποφύγουν όλη αυτήν την ταλαιπωρία) προσφεύγουν στα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα, καταβάλλοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο κόστος.
Κάπου εκεί, μπαίνει αναπόφευκτα και η σύγκριση μεταξύ του δημοσίου τομέα Υγείας και του ιδιωτικού, ενώ ακούς συχνά τη γνωστή λαϊκή ρήση: «Αν δεν έχεις λεφτά, πεθαίνεις».
Βέβαια, αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές όταν αναφερόμαστε στον καρκίνο, οι επιθετικές μορφές του οποίου είναι δυσκολοκατάβλητες κι εν τέλει μη θεραπεύσιμες.
Εάν κάτι πρέπει να μας μείνει ως μήνυμα από την αποκάλυψη του κυκλώματος που δρούσε ασύστολα εις βάρος των καρκινοπαθών, είναι ότι οι εν λόγω συνάνθρωποι μας αξίζουν την ειλικρινή και θερμή συμπαράσταση μας.
Κυρίως, όμως, δικαιούνται μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη μεταχείριση από την κρατική μηχανή, που πρέπει να βρει τρόπους για να περιορίσει τις μεγάλες αναμονές στα δημόσια νοσοκομεία. Η εξάλειψη τους θα ήταν ένα σημαντικό βήμα κι ένα αισιόδοξο μήνυμα για τους καρκινοπαθείς.
Ας μην ξεχνάμε ότι βρίσκονται στην…. ουρά παλεύοντας για την ίδια τους τη ζωή, όχι για να πάρουν το λεωφορείο της αστικής γραμμής.
